Ez naiz ametsez oroitu ohi den norbait. Sarritan, beren ametsak gogora ekarri eta partekatzen dituzten lagunekin hitz egiten dudanean, isil-isilik egoten naiz izkina batean, eszenak imajinatuz. Azkenaldi honetan, entzuten diedan bitartean, irudi bat agertzear dagoela, erabiltzen dituzten hitzek ez dute ametsa erabat adierazten, eta horrek ezinegona sortzen dit. Zalantzak sortzen zaizkit, eta ez naiz ez hitzez ez tonuaz fidatzen, beren esna-aldietako kopia txar bihurtzeko joera dutela susmatzen baitut. Eta ulertzen dut askapen beharra, bizitzan desirekin bat ez datozen gauzak aldatzekoa. Baina, hala ere, nire buruari galdetzen diot zer egiten ote duten dagoeneko badakigunaren irudi onirikoetan tolestu, lisatu eta paketatutako bizitza horiek.
Gogoan dut banku-kontu baten titularra izan nintzen lehen aldia, nire izena mugimendu, diru-sarrera eta gastuen zerrenda bati lotuz. Gogoan dut nire lehen ordainketaren sentipen soraioa, inurridurarik eza, ezerez abstraktua, bitartean, txartelaren plastiko artean freskoa niretzat esperientzia iniziatikoa zen hartatik at geratzen zela. Nire hatzek haren gainean, eskuek bolantearen gainean bezala, mundua desitxuratzen zuten abstrakzio lauso batean. Jainkozko zerbaiten kontrakoa zen, esperientzia gogorra, atxikimendu-keinuak sendotzen zituena, niaren pertzepzioa ni ote naizen ere ez dakidanaren zalantzan lurruntzen uzten ez denean. Uste dut abstrakzioaren esperientzia hori dela, karga material gisa, azkenaldian besteen ametsak entzutean asaldatzen nauena. Indarkeria- eta heriotza-eszenak buruz buru igarotzen dira, ohez ohe, ametsez amets. Subkontziente homogeneo, liluragarri eta aldi berean izugarriaren halako publizitate-kanpaina bat. Bere ametsen egunerokoan honako hau idatzi zuen Theodor Adornok: «Gure ametsak, “gureak” diren aldetik, elkarri lotuta egoteaz gain, continuum bat osatzen dute, mundu bateratu bati dagozkio, Kafkaren kontakizun guztiak “gauza berean” gertatzen diren bezala, adibidez. Baina zenbat eta ametsak elkarren artean estuago lotuta egon edota zenbat eta gehiago errepikatu, orduan eta arrisku handiagoa dago errealitatetik ez bereizteko». «Hertsiki lotuta» dagoenaren eta homogeneotasun basatiaren atalasetik igarotzen garen bitartean, «gauza beraren iragate» hori heriotza nonahikoa da, munduko lo egitea eta ez egitea lotzen dituena.
Bere instagrameko kontuan, DEARS aldizkariak idazki esperimentaletarako estekak argitaratzen ditu, esperientziaren izaera desordenatu eta poetikoaren lekuko, baita heriotzarena ere. Testu horietan ukatu egiten da formaren eta edukiaren arteko bereizketa, eta, beraz, errealitatearen eta ametsaren artekoa. Azken hilabeteetan, horietako batzuk Gazako genozidioaren eta mendebaldeko subkontzientearen homogeneotasunaren aurrean sentsibilitatea komodifikatzeari aurre egiteko eta esan ezin dena eta onartezina dena pentsatzeko zailtasunari aurre egiteko balio izan didate. Hala ere, testuaren luzera motz geratzen da eta halako paralisi batean amaitzen du. Hori gertatzen denean, William Basinskiren The Disintegration Loops albuma entzuten dut.
Heriotzaren irudiekiko etxekotasun hori errepikatzen den antsietategai bihurtu da, eta amets kolektiboan berpizteak The Mystic Writing Pad irakurtzera eraman ninduen, Sigmund Freuden saiakera bat, aspalditik ondoan dudana. Nire adiskideen ametsen sedimentazioak istorioaren mina nola adierazten duen ikustea da testu honetara itzultzeko arrazoi nagusietako bat. Heriotza ez da agertzen ametsean norbanakoaren beldurraren espazio gisa, porrot kolektiboaren sintoma gisa baizik. Psikoanalisiaren ikuspegitik, ametsek behar bezain presente ez dagoen errealitate bat hedatzen badute ere, amets horietan heriotzak duen etengabeko presentziak etxekotzearekiko erresistentzia erakusten du, eta gure garaiko subkontzientea aldatzen.
Ziur aski, azken aldian landu ditudan idazketak, irakurketak eta musikak beste subjektibotasun bati, identitate ezari, lainoari lekua egin nahi diote. Adornok «gizakien hizkuntza babesgabetik haragoko hizkuntza» gisa sentitzen zuenari, funtzionatzen ez duen horretatik heriotza desintegratuz, funtziona lezakeena amestuz. Bulkada horrek Ghayath Almadhounen poesiarekin topo egitera eraman nau, zeinak, I have brought you a severed hand, Divided-ekin egin duen bere lehen liburuaren sinopsiak iragartzen duen bezala, ameskeria itxurako amodiozko poemak idazten baititu. Heartbreaking.